‘Blijf proberen! Blijf durven!’

Ik ben Lia de Ruijter-van Os (getrouwd en moeder van drie volwassen kinderen) en groeide op in Capelle in een groot gezin en verhuisde eenmaal getrouwd naar Krimpen aan den IJssel. Ik heb gewerkt als kinderverpleegkundige in een ziekenhuis en was beroepsmatig actief in de preventieve jeugdgezondheidszorg. “Met mijn eerste baan moest ik op een geven moment stoppen omdat mijn gezichtsvermogen minder werd. In mijn volgende baan gingen mijn ogen nog verder achteruit. Ik wilde graag 32 uur blijven werken, maar dat bleek geen optie. Na uitgebreid onderzoek bij Visio deelde de oogarts me mede dat 16 uur per week, in blokken van steeds 4 uur, het maximaal haalbare was. Dat ging aardig tot in 2015. In dat jaar liep ik tegen kleine ‘ongelukjes’ aan, zoals struikelpartijen en fouten maken bij het koken van maaltijden. Ik belde de oogarts of ik eerder dan de geplande controle mocht langskomen. Hij constateerde vervolgens dat mijn zicht in korte tijd verder verslechterd was: van 25 naar 15 procent. Mij werd vervolgens geadviseerd om te gaan revalideren op het Loo-Erf in Apeldoorn. Ik ben daar in totaal een jaar lang intern geweest. Alleen in de weekeinden mocht ik naar huis. Het was zwaar en soms verdrietig, maar ik hád er ook heel veel aan. Ik leerde er heel praktische zaken op het gebied van ICT-gebruik en huishoudelijke dingen. Mooi was ook dat ik er fijn contact opbouwde met andere visueel beperkte mensen.”

Mijn slechtziendheid heeft mij niet weerhouden om mij volop in te zetten voor mijn gemeente Krimpen aan den IJssel, waar het voor alle inwoners, ongeacht ras, kleur, gender of beperking goed leven moet zijn. Ik maak met plezier en vol motivatie deel uit van ‘de inclusieve tafel’, een initiatief van de gemeente Krimpen aan den IJssel. Ik voel me zo langzamerhand een soort ambassadeur van ‘Krimpen Inclusief”. Het is positief dat gemeenten de inclusiviteitsgedachte oppakken en er iets mee gaan doen. Er zijn zoveel verbeteringen mogelijk, zeker óók voor mensen met een visuele beperking. Ik heb al wat gepolst of er behoefte is aan een ontmoetingsplek voor blinden en slechtzienden. Die blijkt er te zijn. Reden voor mij om subsidie aan te vragen voor het op poten zetten van een ‘Oogcafé’, speciaal voor deze doelgroep en de mensen om hen heen.

Inmiddels ben ik uit gerevalideerd en ben ik alweer twee jaar permanent bij mijn gezin, dat is ‘uitgebreid’ met een Golden Doodle, mijn blindengeleidehond, genaamd Kenzie. Ik heb er bewust voor gekozen om me niet terug te trekken in mijn ‘veilige’ huis”. Ik koester wat ik heb, ook qua gezichtsvermogen, al is dat niet veel meer en heb je er soms je verdrietige momenten van. De oorzaak is nooit gevonden. Mijn oogaandoening is nergens onder te vangen. Het is niet anders. Ik kan en wil niet bij de pakken neerzitten, want daar heb ik maar één persoon mee: mezelf. Dus trek ik er op uit. Als ik nu boodschappen ga doen duurt dat een stuk langer dan pakweg vijf jaar geleden. Voor wat ik toen in een uur deed, trek ik nu en halve dag uit. Maar ik ga wél. Dat zou ik tegen iedereen met en beperking willen zeggen: blijf proberen. Blijf durven! Durven is soms je evenwicht verliezen, maar niet durven is jezelf verliezen en dat ie veel vervelender.” Ondertussen hou ik me volop bezig met vrijwilligerswerk. Zo organiseer ik voor de Oogvereniging voor de themagroep voor blindengeleidhondgebruikers activiteiten en heb de belangenbehartiging voor deze mensen op mij genomen. Naast het vrijwilligerswerk heb ik verschillende hobby’s, waarvan het maken van halsbanden voor honden en bijbehorende riemen een mooie invulling is van mijn vrije tijd. Deze hobby geeft mij veel voldoening en is goed non visueel te doen. Samen met mijn partner, voor de details, maak ik met veel plezier deze halsbanden en riemen. Maar de mogelijkheden zijn oneindig uitgebreid zodat ik onderhand voor elke week Kenzie kan voorzien van een nieuwe halsband. Hierdoor ben ik kleinschalig begonnen met het maken van halsbanden en riemen in opdracht van andere hondenbezitters. Hiermee kan ik invulling geven aan mijn hobby, en tegelijkertijd de mooiste creaties maken voor anderen hondengebruikers. Ik heb geen winstoogmerk en maak de creaties tegen een kleine vergoeding die de kosten van het materiaal en mijn tijd dekken.

Update : 5 mei 2021

Kenzie is officieel met pensioen, en geniet bij ons van zijn welverdiende pensioen. Uiteraard is er vervanging gekomen en wel door een dame die de naam Loekie heeft. De honden kunnen het prima met elkaar vinden. Sinds 5 mei zijn we ook verhuisd naar de Veluwe, te weten Elspeet. De omgeving is geweldig voor de honden, en vinden wij het hier ook fantastisch. Ze kunnen hier heerlijk ravotten en rennen in de bossen of op de hei. Daarnaast heeft onze nieuwe woning een heerlijke tuin waarin de honden zich prima kunnen vermaken. Ik heb mijn eigen ruimte waar ik nog steeds met veel plezier hondenhalsbanden en hondenlijnen maak. Deze website is bedoeld inzicht te geven in de mogelijkheden van de hondenriemen en halsbanden, wat betreft de patronen, kleuren en accessoires. Mijn creaties die ik maak zullen zowel hier als ook op facebook geplaatst worden. Met name Facebook is voor mij het makkelijkste medium om met een visuele beperking, actueel te houden. Hou mijn facebook pagina in de gaten voor de meest recente informatie. (Zie de link bovenin de balk van de website)